Netgedichten

netgedicht (nr. 74.854):

Stukjes samen

langzaam
zie ik jouw
schaduw verbleken
alsof het contrast
wordt aangetast
door tijd en
onzekerheid

nog sprankelt
je lach en
lichten je ogen
plaatst je teint
haar vitaliteit vol
leven en spirit
in een jeugdig geheel

in een fraaie
acte de préséance
pluk je weer
even de sterren
die je vroeger
hebt gegeven
van het firmament

je draait en zwaait
gelukkig zonder
afscheidsgroet
want we hebben
nog heel veel
heerlijke stukjes
samen van toen tegoed