Asfalt
Ik houd van asfalt
het beperkt de opties en verschaft duidelijkheid
hier gaat niets groeien - wel het aantal gebruikers
ze glijden over jouw rug in elke denkbare toestand
als uitgerolde veterdrop zijn hier geëffende paden
ik houd van het contrast tussen het zwart, wit en groen
waar langs jouw flanken onkruid groeit en waar
een roofvogel duikt en zijn prooi grijpt
langs het asfalt glijden steden en dorpen
zó snel aan mij voorbij en zie ik tegelijkertijd
een zweefvliegtuig loom door de lucht glijden
terwijl de boer het hooi van het land haalt
ik houd van het zwarte lint die werelden aan elkaar knoopt
soms slechts voor een moment - als ik zie hoe een man en vrouw
onder een viaduct naast en op afstand van elkaar
staren - ieder naar een andere kant - hun hoofd vol met gedachten
we gaan onze eigen weg
tot aan de horizon volg ik je totdat je zo smal bent als het
kleinste puntje
jij leidt mij naar een nieuwe wereld
waar de glooiende heuvels met patchwork lapjes mij
in euforie doen besluiten dat we een home made quilt nodig
hebben in ons huis
en altijd fijn dat ik dit thuis weer vergeet
ik houd van asfalt
hier is de weg vrij gemaakt voor bekende en ongekende schoonheid
en wanneer ik langs raas zullen na mij nog velen volgen
Zie ook: https://www.itsallaboutstories.nl
Schrijver: Ilse Boekestijn, 16 januari 2022
itsallaboutstories.nlGeplaatst in de categorie: reizen
autoreis
116
Geef je reactie op deze inzending:
Sorry dat ik jouw bericht nu pas lees.
Ik zou graag antwoord willen geven op jouw vraag.
Echter als ik dit doe vul ik iets in wat daarna niemand meer voor zichzelf kan invullen. De kracht van een gedicht is juist dat het voor iedereen toepasbaar zou kunnen zijn
La Strada. In elke denkbare toestand glijden wij verder, aan alles voorbij, zonder objecten uit het oog te verliezen, maar aldoor gericht op een onbereikbare en toch onbestemde verte...
Waarheen leidt dit zwarte lint, Ilse...naar een nieuwe wereld?