MEMENT-O-MELET

Grootvader zaliger,
verbleekte foto aan een grafsteen in de rij,
trotseert zo nu al twaalf jaar lang
om de driehondervijfenzestig, -zesenzestig dagen
mijn oprechte poging tot jaarlijks één, twee minuten
ingetogen stilte.

een blad dat valt

een blad dat valt. wind.
't spinnetje dat stilletjes
't moordend web herspint

een spinnetje klost heen en weer,
verstelt zijn web tussen chrysanten :
hoe dun de dode draad,
hoe breekbaar de herinnering.

en dan opeens die geur,
van omelet, zijn eigenste recept geheim mysterie
spek spetterend in zoute boerenboter met
licht van laaiend kolenvuur
vertraagd, het rimpelritueel
zijn handen, doorkliefd,
brekend de schaal
-hoe deed hij toch dat kind
(vijf, zes was ik)
zo eindeloos en heel míjn hart verlangen

naar ei?
Het water springt me nog in de mond.

En nu ook in de ogen,
want ik weet :
nooit van mijn,
nooit van zíjn leven
eten wij samen
nog zo’n helshemelse
omelet.

Amen.

... rouwsleetdoorbreking ...

kerkhof opa ei

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 95