jij die blijft
nabij het sprietige groene gras
halverwege mijn tijd van aanwezigheid
over velden van bewegende dalen
aldaar, ja daar speciaal, ervaar ik stilte
is mijn gevoel aan jou gewijd
het afscheid laat zich niet wissen
doch vaart schommelend mee
van oneindige kilte in mijn zijn
tot warmte in verbindend missen
steeds meer word ik gewaar
hoe jij nog in mijn verlengde ligt
gedragen wordt voorbij ons verleden,
zo is het als ik verklaar:
dat ondanks aards gewicht
liefde zich herijkt naar het heden
en heengaan de waarheid nadert,
dat het pure blijvend is
wijl ik toch nog vaak in de verte staar
24 mei 2022
Geplaatst in de categorie: liefde
Starend in de verte met het gevoel van missen.
Heel mooi gedicht, ontroerend ook.