Netgedichten

netgedicht (nr. 77.453):

Net opgestaan, de dag vangt aan

Ze bevalt me op die bank
De stof zo blauw haar huid zo blank
Het scherm zo tomeloos haar boeiend
Ondanks het zonlicht dat er gloeiend
Als een voyeur omheen bestaat
Voordat het neervalt op de straat

De stilte rekt zich zalig uit
Tot in een zangerig gefluit
Van vogels zwart als hartenbloed
Hij wijken moet

“Wat is er schat?” Vraagt ze me plots
Ik zwijg. en drink mijn drank

Weer één met grove naam en klank
Slik ik ze in, zon, huid en bank