Vedriet in een klein bootje.
Een poortwachter in grauw gemoed
had eens te meer de klok geluid
een rinse rat deed zich tegoed
aan het bloed van onze tweede huid.
Jouw moeder bleef verjaren,
je kerfde diepe kringen in haar poreuze bast.
Ach, ik ken al jouw bezwaren
je stal haar gouden ringen maar droeg haar loden last.
En later zou je inschepen in een bootje op de vaart
je peddelt langzaam weg, bevreesd voor nieuwe rampen
Als een hond ben je beducht voor het verliezen van je staart
je bereikt nu gauw de nevel, ik zie je haast verdampen.
2 december 2022
Geplaatst in de categorie: verdriet