Netgedichten

netgedicht (nr. 79.291):

aankomst

er hingen zware woorden in de lucht
zoals ‘ik ben toch wie ik ben‘,
maar hoe zeg je dat in het Arabisch?

de stad was al krom
en er zat rot en roet alom
en vieze molm in het gebinte
en er zat rat in de groene verf
en in de voegen vergif
en er droop goedkope droomslijm
en namaakdras af van het zomer- en
winterterras.

manhaftige traanmoeders
bevochten de eeuwige slaap
en wreven zich krassend
het oog uit hun kassen:
ga toch spelen kinderen,
kraaiden ze,
op het pleintje
voor het te laat is om
op het pleintje
pleintje te spelen.

ik zag daar niets van, maar verzon het
toen de trein waarop ik zat Brussel
binnenreed, in 2007.

maar toen las het mijn laatste woorden.

“… een weg door de wiegende wei…
en kijk de beek, schrijf ik dan, daar, ja kijk daar
die met de kikkervisjes, weet je nog?“