Netgedichten

netgedicht (nr. 79.548):

De boekverkoopster

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan
Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan
Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken
Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken

Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages
Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages
Stond de oude boekverkoopster door dat werk te duimen
Ernstig, vrolijk, met haar hond, haar zwarte hemd, haar luimen

Dan keek ze op en ‘ha!
ben je daar weer. Wat goed, kom kijk maar even’ ja
Dan was er leven

De bloemen hangen voor de deur
De kelken neigen neer
De ruggen staan er onverstoord, bordkarton en leer
Een rottend bos in schijtgeel licht met krulletjes van teer
‘Condoleren donderdag, Marieke is niet meer’