Netgedichten

netgedicht (nr. 79.844):

Kerstnacht

Heel vroeg, het is nog donker buiten,
word ik, kind in het veel te grote bed,
wakker van blazers, die hun instrumenten
resoluut aan de mond hebben gezet.

Voorzichtig stap ik uit het ledikant,
loop rillend naar de bevroren ruit,
mijn blote voeten plakken op het zeil,
muziek vormt het enige geluid.

Zes leden van de plaatselijke fanfare
zie ik in het bleke maanlicht staan,
er is geen wind, maar 't is flink koud,
ze dragen mutsen, hebben dikke jassen aan.

Sneeuw dwarrelt om hen heen,
ze spelen Stille Nacht.

De klanken zijn fragiel, wat onzeker,
niet helemaal zuiver en eigenlijk te zacht,
maar nooit heb ik het zo horen spelen
als in die barre winternacht.