Netgedichten

netgedicht (nr. 79.920):

De herten

De stilte suist in het zomerse bos,
insecten dansen zoemend om mij heen,
langs zanderige paden bedekt met mos
staan kruidig geurende dennnebomen
roerloos in de berm te dromen.

Een onbarmhartig hete zon markeert
op open terrein de lege plekken,
waar schaduwen en lichtvlekken
de realiteit een andere betekenis geven.

Dan hoor ik ze naderen, rustig lopen
ze in de hun vertrouwde omgeving,
kijken, de zachte ogen wijd open,
alert en schichtig om zich heen,
vallen samen met de eigen beweging.

Plots staan ze stil, de kop geheven,
oren gespitst, snuiven hoorbaar,
de gevoelige neusvleugels beven
als tere blaadjes in een lichte bries,
er hangt schuwheid om hen heen.

Nauwelijks ademend probeer ik een
te worden met de omringende bomen,
sta als bevroren, alles lijkt alleen
nog binnen in mij te gebeuren.

Met gespannen kaken tasten ze roerloos
en voorzichtig de omgeving af
op geluiden, onbekende geuren,
dan keert de zekerheid in hun bewegen
terug en lopen ze door in draf.