Netgedichten

netgedicht (nr. 80.142):

Gronings landschap

Een landweg, die lineaalrecht akkers doorklieft,
aan weerszijden geflankeerd door hoge bomen,
krom gegroeid door de eeuwige westenwind,
dode bladeren door donkere aarde opgenomen.

In de uitgestrekte verlatenheid verzonken,
gehuld in nevel, door de aarde uitgebraakt,
een enkele boerderij, die het kleinmakend besef
van oneidigheid verhevigt, beangstigend maakt.

De dalende zon verft er dansende vlekken
in het diepzwarte water van sloten en kanalen,
een ijzige stilte houdt alles in vaste greep,
maar in de struiken ritselen talloze verhalen.

Op deze grond ben ik de aarde zelf geworden,
zweef als een vogel boven de toppen van bomen,
drijf mee met elkaar opjagende wolken,
voel koele regen door mijn lichaam stromen.