Netgedichten

netgedicht (nr. 81.931):

Moordlawine

ik wist
dat het rimpelen
van de horizon
ooit over zou zijn
nog voel ik warme
golven komen
zij schroeiden
een werkelijkheid
die ik alleen maar
kon weerstaan
in mijn dromen

op de rand
van verbranden
met een buitenkant
zonder korst waar
slechts in het
vet walmend
kringelen van rook
de resten van
organische materie
te ruiken zijn van
de verzengde bodem

die steeds
plastischer in
beweging komt
gestuwd door
vloeibaar vuur die
de kromming van
aarde verwoestend
volgt van uur tot uur
groeiend tot een
alles dodende
moordlawine