een zachte verstrengeling

Joseline, eergisteren heb ik 'om persoonlijke redenen' een gedicht verwijderd. Onder de vorm van deze reactie breng ik het 'in een passend kader' bij jou terug.
Ik draag 'spelen in de sneeuw' aan jou op!

spelen in de sneeuw

en als zij dan
- zij had daarnet nog
met hem in de hoek gestaan
zij wegens gooien
en hij ook
én ter ondersteuning -

en als zij dan
- gezellig tussen de grote mensen
bij de open haard
en voor tv -
- het laaiend haardvuur knetterde
een taterende trol
kledderde klodders klanken
in het rond -

als zij dan
- samen met hem
daar zo gezeten
in dat knusse gezellige
grote-mensen-land
naar hem begon te kijken
en naar hem lachte
en hem vroeg
om met haar in de tuin te spelen
dan ging de hemel voor hem open
dan ging de hemel voor mij open

jij uitbundig uitgelaten
de tuin in
ik behoedzaam
jouw uitbundig uitgelaten achterna

van de sneeuwballen
die me rond de oren vlogen
kon ik er enkele afweren
maar tot een tegenaanval
kwam ik niet

en na het gevecht
- een sneeuwpop maken
zat er niet meer in
mijn gewrichten kraken
als versgevallen sneeuw -
met zandbakvormpjes en wat sneeuw
lekker geurende wafels bakken
met poedersuiker er bovenop
die lag er voor het rapen

ik vroeg
ietwat tegendraads
of er in jouw wafelkraam
ook ijs in de aanbieding was
wat gezien de locatie
een vraag met draagkracht was
en toen antwoordde jij
mijn kleine toen al grote dichteres
alsof het de gewoonste zaak ter wereld was
Ja, maar alleen droomijs!

daar stonden wij dan
samen
in de vrieskou
in onze witte wintertuin
in ons paradijs
in ons paradijs van sneeuw en ijs

jij
met jouw heerlijke dampende warme wafels
en ik
lichtelijk van slag
wat dromerig
met mijn drie dikke bollen droomijs
met slagdroom

Dank je wel KarelMaria voor je mooie woorden.

Dank voor dit ontroerend zacht gedicht, Joseline!

wij zijn allen
in duizend lichtkristallen
lichten
van één licht
zichten
van één verre zee