Netgedichten

netgedicht (nr. 83.404):

een verre glimlach 1

we dansten zo licht
verstrengeld zo zeker
boven de tekens uit

onder de laatste dwalende zon
doken rondom het heden
de duistere gevaren weg

over de huizen van de doden
galmden de spoken van het verleden
de wind wiegde

de kruinen van de bomen
een lied sliep in de taal
van onze lijven zo licht

verstrengeld zo zeker
boven de tekens uit