Netgedichten

netgedicht (nr. 83.829):

Zinken als een kiezel

De stenen die je in het meer gooit,
Springen en dansen langs de waterrand.
Traceren stralen van zonlicht,
en laten rimpels achter, voordat ze in de inktzwarte diepten verdwijnen.

Een fluister van door jou gekozen te zijn,
Onbekommerd en veilig in je handpalm, net voor een adem.
Je kijkt toe hoe het water hen tot zich neemt.
Oppervlak ongebroken, de vijver weigert de val te erkennen.

Maar de steen zal zich jouw handen herinneren.
Sinds hij zeker weet, dat jij de laatste was die hem ooit vasthouden zou.

Laat mij dan toch een steentje zijn.