Netgedichten

netgedicht (nr. 84.336):

allerschijnheiligen

zo vreedzaam, zo licht als een
engel, zo uitgestrekt dat het eind
niet weet dat ze ook het begin is, kleuren
spreken de taal van saamhorigheid
en de stilte is het gebed van eeuwen

zou dit vrede kunnen zijn
die met een cynische glimlach
het schroot van een oorlog
bijeen raapt om opnieuw
te worden gesmeed tot
vers oorlogsmaterieel ?

wat dunkt me, het is bijna kerst
en het woord “ allerschijnheiligen “
dendert als een tank door mijn hoofd
wijl het geschut van skeletten
het spek van de botten veegt

beelden doemen op en geluiden
blazen de aftocht van het oude jaar

welkom zijn de nieuwkomers, de dagen
die slechts ellende dragen, iets van feest
en niet te verschalken zijn de woorden
van een verschoten ex minister president

maakt u klaar voor de strijd die zeker
komt, koop een overlevingspakket
en bezoldigt u verder met angst
dat vergezelt wordt door een
kwadratische vormend
ongekend “ ongemak “