inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 311):

VERLOREN GEEST

Omdat je vreemden
niet meer vertrouwt
ben ik
je middelpunt geworden
het enig licht
waar je verloren geest
zich nog op richt

Je maakt de vreemdste dingen mee
waar ik aandachtig naar luister
en terwijl mijn hart bloedt
speel ik jouw schimmemspel
dapper met je mee

Soms word je wantrouwig
en door boosheid beheerst
dan probeer ik steeds weer
je begripvol te kalmeren

Vroeger
was je groot en sterk
en erg ontfermend
een vertrouwde steun
soms te beschermend

Nu
zeg je vaak tegen mij
'nou ben jij mijn moeder
en ik ben jouw zoon'
dan dek ik je liefdevol toe
en geef je zacht een zoen
terwijl je naar me glundert

Schrijver: Sylvia van Hulzen, 11 juni 2002


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 747

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)