Dwingelderveld VII

De ochtendmist maakt alles zacht,
doet bomen verdwijnen. Die mag ik zelf verzinnen.
Want er is geen verte. Er is alleen nu.
Een lichaam tot stilstand, een naakt veld.

Maar straks... Ja straks, werkelijk alles in de knop!
Dan kom jij me tegemoet, onbedekt, in een oranje-paars licht.

Tot die tijd - terwijl mijn wangen gloeien - blijf ik hier.
De droom nog altijd mooi.

seizoenen verlangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 13 stemmen 282