Netgedichten

netgedicht (nr. 84.803):

Vrede

Mijn armen, polsen en handen
voelen als moegestreden soldaten
willen alleen,
ja alleen vrede toelaten
voelen
wat aanraken doet
op plekken van ‘t lijf
en dat doorstromen laten

Schrijver: Ralameimaar, 16 februari 2025

Geplaatst in de categorie: lichaam

Omkering

2.5 met 4 stemmen

293

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Ralameimaar , een maand geledend

Kees dank voor je nuance! Kan inderdaad, maar dat laten is iets zachter dan moet en ook autonomer, daarom laat ik het zo. Rens, dank voor dank

H. Inzicht, een maand geledend

PS: volgens mij dient dat laatste
'laten' vervangen te worden door
'moet'. Dat zeggen onder andere
mijn oren...

R.E.N.S., een maand geledend

Ralameimaar,
Bedankt voor dit gedicht. Mooi.

(mens)

Ralameimaar , een maand geledend

Dank jullie, mannen, vrouwen? Inzichten, Zwijmelaars, scharrelaars van namen. Laten we vredige vergezichten voor ons en in ons openlijk zien, dichten, niet zwichten voor rijm noch voor niet-rijm.

Beau van Zweymeltael , een maand geledend

Het is voor insiders nauwelijks te geloven (laat staan te bevatten), maar ook ondergetekende is deze mening toegedaan en
sluit zich in volle overtuiging zonder aarzelen bij de behartenswaardige woorden van Kees Inzicht aan!

Beau

H. Inzicht, een maand geledend

Ja, je hebt dit keer een dichterlijke bui, Rala. Goed aangevoeld!

Geef je reactie op deze inzending: