De veerman (verlaten plichtsbesef)
Ik heb het overvaren opgegeven.
Bij nacht en ontij regelde ik afspraakjes per boot.
Al snel kwamen de tortelduifjes weer terug gedreven
en moesten met de billen bloot.
Ik lapte ze op in de kajuit.
Door al die huiverende lijven
zag het er menigmaal naar uit
dat mijn scheepje niet stabiel zou blijven.
Ze mompelden met holle ogen
iets over 'een tocht over de Styx',
terwijl de Where slechts op metertjes kan bogen,
het een bescheiden bovengronds riviertje is.
Tenzij 'die Walküre' tegen de romp aan sloeg!
Ik vaar liever kalm op de golven
met gekabbel rond de boeg
dan dat ik door schallend koper word bedolven.
Laatst mokte er een over een afscheidsbrief,
een strootje hangend aan zijn lip,
zoals híj nog altijd hing aan zijn voormalig lief
en kotste uit over de rand van het schip.
Ik heb nog wel een dekentje gepakt,
maar hem als rijst gewikkeld in een vijgenblad
zonder omhaal op de oever neergesmakt
nu ik het met liefdessmart wel had gehad.
Een stiekem plan was er nooit bij.
Verboden een relatie aan te gaan,
bracht ik klanten naar de overzij
zonder dat ik ooit voorop zou staan.
Ik kreeg zin met mijn gekooide beest
het leven weer wat op te fleuren.
Altijd al een meidengek geweest,
besloot ik de overeenkomst te verscheuren.
Ik heb lange tijd het empathische gedaan,
maar eenmaal daarvan afgestapt
is het kwaad weer in mij opgestaan,
bovenkomend drijvend drab.
Voordat ik strandde op het veer over de Where
zwierf ik rond met knevels en een kap,
intimideerde wie ik maar begeerde,
snoerde vrouwen vast en níet voor de grap.
Zo heb ik uitbundig kunnen bloeien,
maar door het gesjouw groeide ik krom.
Ik ben gaan lijken op Grenouille
die geur opwekkend aan zijn trekken komt.
Die handicap verhindert mij
om prooien het vluchten te beletten,
maar er bleek iets op de markt te zijn
waardoor ik mijn passie voort kan zetten.
Ik koop het wier van een matroos, varend op de Oost.
Het plant zich voort bij volle zonnestand.
Als de vleugels van een eendagsvlieg geoogst,
begint het als een vlies dat over het water spant.
Uitgroeiend hangt het in guirlandes
neer vanaf het wateroppervlak.
De geur is ongedacht hallucinant,
de kleefkracht gaat door het dak!
Daarmee moet ik zonder dat ik ze verwond
een handvol dames weten te bedwelmen
waarop mijn armen, vingers, mond
los mogen gaan als botergeile schelmen.
Na op vitale plaatsen vastgelijmd te zijn,
zal aan alles wat ik wens worden voldaan.
Vol overgave komt een eind aan alle varenspijn.
Op mijn zwelgen zal geen maat meer staan!
... Het gedicht speelt op en rond de Where, het restant van een riviertje in de buurt van Purmerend. Het is niet zo bekend, geen mythisch brede stroom zoals de Styx, maar een veerpontje zou er kunnen varen.
Is er een betere vrijplaats denkbaar dan de fantasie/poëzie om buiten jezelf te treden en met het verleden af te rekenen? Grenzen die tegenwoordig scherp getrokken zijn overschrijdend onder het motto 'die Gedanken sind frei'? Daartoe introduceer ik een gefrustreerde veerman, die het gehad heeft met de gebutste zielen die hij heen en weer vaart en zijn laakbaar leven van vroeger weer op wil pakken. Beschouw hem als de ontspoorde metafoor voor de ontluisterde liefde.
Ik verwijs naar `Het Parfum' van Patrick Süskind waarin de hoofdpersoon Grenouille een geur weet te maken waardoor de mensen hem direct liefhebben. Hij misbruikt op gruwelijke wijze zijn scheppend talent en verwordt tot seriemoordenaar. Zo erg is het met de veerman niet gesteld, maar het verkeerde pad bewandelt hij evenzeer.
Met excuus voor de aberratie en als tegenwicht heb ik hier elders in een vijfregelig gedichtje een veerman op jaren geïntroduceerd die tot in lengte van dagen onberispelijk met volle toewijding smachtende geliefden transporteert!;-)
De `man met het strootje' heeft overigens zijn eigen verhaal dat onder de titel `Kafka' is opgetekend op www.nederlands.nl ...
Zie ook: http://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg
18 februari 2025
casema.nlGeplaatst in de categorie: geweld
1.725
Geef je reactie op deze inzending: