Netgedichten

netgedicht (nr. 84.867):

De zachte stem van de heggenmus

Tussen takken schuilt
zijn lied rijst uit de schaduw
stilte in de lucht

Hij kiest de rand van de wereld, waar takken
verstrikt raken in dicht groen, waar licht gefilterd wordt door
een waas van twijgen en onkruid, waar de grond zompig is van vergeten
regen, waar stilte nooit helemaal stil is. Hier weeft hij zijn lied tussen schaduw en blad.

Zijn vleugels zijn bescheiden, zijn vlucht een
gebaar van verlegenheid. Geen dappere duikvluchten tussen
gevels van een ademende stad, geen luidruchtige bijeenkomsten op daken
en richels, maar een bestaan in de marges; een stem die zich pas laat horen als je luistert.

Niet om op te vallen, niet om te heersen, niet
om de lucht te vullen met zijn naam. Zijn tonen zijn voor wie
blijft staan. Voor wie de tijd neemt. Voor wie het verschil kent tussen schreeuw
van een meeuw en de haast verborgen zucht van een vogel die zingt zonder iets te eisen.

En zo leeft hij – niet in de branding van de stad,
niet op de wind van het plein, maar daar waar hagen een grens
trekken en onkruid wordt geduld. Waar de wereld zich niet dwingend uitspreekt,
maar nog kan fluisteren, en een kleine vogel zijn ruimte vindt zonder enige vorm van strijd.