Een herinnering aan februari

Sneeuwklokjes buigen
in meedogenloze kou, ze staan daar
hun bleke gezichten naar beneden gericht.

Misschien zijn het rouwenden zonder tranen,
om wat voorgoed voorbij is
een jaar
stilzwijgend begraven onder de sneeuw
een verdriet te diep voor woorden.

Of misschien zijn het opstandelingen,
uitdagend in al hun broosheid,
demonstranten die leven in
een seizoen dat overgave eist.

Misschien zijn het ballingen,
verstoten
uit een warmere, vergeten plaats
buigend in berusting
voor dit koude, genadeloze koninkrijk.

Misschien dragen ze wel de herinnering
aan een wereld
ooit bruisend van geluid en geur en kleur -
vluchtelingen,
bleke restanten van iets groots
dat verloren is gegaan.

De sneeuwklokjes laten hun hoofdjes hangen
in het schemerige winterlicht
gebogen als in gedachten verzonken.

Misschien zijn het filosofen
die de paradox overdenken
van hun eigen bestaan -
levend
maar omringd door dood
zacht
te midden van harde randen
ijs en steen.

Of misschien zijn het samenzweerders
die geheimen fluisteren
aan de bevroren grond,
met gebogen hoofd bewaken ze waarheden
die te breekbaar zijn om te verheffen
in de wind.

Of misschien
is er geen grootse betekenis
geen verborgen boodschap
maar buigen ze
simpelweg
omdat het is zoals het is.

Ze zijn wat ze zijn
en hun buigen herinnert eraan
dat onopgesmukt bestaan genoeg is;
gewoon
een teken van leven dat opbloeit
in een keiharde wereld.

Schrijver: ErikG 64
14 maart 2025

raham_ghotmail.com

symboliek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 117