Papa

Er is een beeld dat soms zo vertrouwd
dichtbij komt, ongevraagd en stil:
mijn vader en ik, alsof de tijd
zich even plooit naar wat ik wil.
We zitten samen, in een licht
dat nergens brandt, maar toch bestaat.

En dan een tasten naar begrip,
een stil verstaan na al die tijd:
Hoe hij bewoog, en keek, en zweeg,
hoe ik dat nu herken en weeg.
Zijn eigen leven — liefde, lachen, spijt.
Zijn wezen zien, van nu, van toen

En dan de vraag, zo alledaags
alsof het gisteren was of nu:
een leeg glas schuift, een kleine klank.
Een fles vult zijn glas, dan het mijn,
alsof het zo geschreven stond.
En volg hem in dezelfde teug.

Hij drinkt dan, langzaam en vermoeid;
ik volg hem in 't zelfde zwijgen.
Wat onuitspreekbaar in ons bloeit,
dat vaders, zonen in zich weten

Ik ben aangekomen waar jij was
als een echo die zijn weerklank vindt.
Het vreemde wonder, en de pijn
van ouder en van kind te zijn.

Zijn hand beweegt, het glas gekanteld.
Dan doe ik 't na, een stil akkoord.
Een weten dat geen woorden weet.
Ik knik zachtjes en met respect.

En wat hij denken zou, of zeggen;
een blik misschien, een oud geluid
weerklinkt in mij, voordat het komt.
Het is al hier, de cirkel sluit.
Hetzelfde. Ik en hij. Zo dichtbij
en toch onherroepelijk voorbij.

Zie ook: https://www.zeger.nl

Schrijver: Zeger Knops, 9 april 2025

zegerzeger.nl

vader

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 410