Onde de Bomen

Onder de bomen
waar het licht schommelt in schaduwen
en de wereld draait, nog altijd,
adem ik langzaam het heden in.
Ik ben nergens, of onderweg,
een lege plek in het hoge gras,
een kano schuivend onder de maan
waar de rivier de nacht kust.
Geef me je hand-
ik wil kijken naar de beweging van je lippen
en denken aan de warmte die blijft
als je verdwenen bent,
als een fiets om de hoek,
een trein aan de horizon,
een vliegtuig in de lucht.
Vrienden zijn het, de dagen
die gesprekken voeren met mijn gedachten,
hun bladeren laten vallen als woorden
die ik niet durf te zeggen.
Ik wil terug naar het verloren moment,
maar ga huiverig voorwaarts
naar het blinde vooruitzicht,
naar morgen,
met de hoop een tros druiven te plukken
in het ochtendgloren.
En als ik niet bang was
zou ik het durven,
zou ik slagen,
zou ik blijven,
om elkaar niet mis te lopen.
De dingen hebben mij nodig
om gezien te kunnen worden-
ik roep:
ik ben hier.

Bomen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 111