DICHTERS

Beste Heer,

Ik kan deze uitgebreide reactie zeer waarderen en herken veel van wat u schrijft, zowel over onze taal als over de 'struggle' om zelf tot bevredigende poëzie te komen.

Poëzie is een vrijplaats, een ontdekkingsreis naar woorden voor..
dat waar we woorden aan willen geven,
waar we woorden voor nodig hebben.

Tegelijkertijd ben ik het (natuurlijk) ook met geachte Maxim eens, dat dichters pas respect verdienen als ze goed kunnen dichten.
Dit zou ik zelfs breder willen trekken. Respect wordt tegenwoordig altijd maar opgeëist.
Maar volgens mij moet je respect verdienen, door iets uitzonderlijks te doen in het algemeen belang.

Iets anders wat ik graag op deze plek wil aanstippen, is dat ik vind dat dichters (zeker ook op deze site) wel degelijk stevig bevraagd mogen worden over hun gedicht. Soms zelfs gewezen mogen worden op inconsistenties of grensoverschrijdende
uitspraken. (wat zij daarmee doen is een tweede)
Ik heb hier zelf ook enige ervaring mee, ik was iets te.. kort door de bocht in één van mijn kregelige gedichten.
Ik ben dankbaar voor het commentaar dat ik kreeg, het was terecht.

Poëzie is een kunstvorm, maar, en misschien wel juist daarom, een vorm van communicatie.
Ik denk niet dat we Kunst met een dictator willen vergelijken, dus er zal een dialoog mogelijk moeten zijn.
Ik merk dat ik hier een beetje in de knel kom, want ik vind ook dat een kunstenaar niet 'ter verantwoording geroepen' kan worden.
Er is een verschil tussen 'bevraagd' worden en 'ter verantwoording geroepen' worden. maar die lijn is dun.
Ik moet hier nog wat meer over nadenken.

Verder probeer ik zelf alle vrijheid te nemen, te grijpen, in mijn gedichten die ik zelf wens.
Ik schrijf niet per se om te vermaken; ik schrijf omdat de woorden vanzelf komen.
De enige grens waar ik mij aan houd is die van Artikel 1 van onze grondwet.

Kortom: ik kijk uit naar uw volgende bijdrage en hoop dat we elkaar vruchtbaar mogen becommentariëren.

Mvg, R.E.N.S.

Aan Maxim en R.E.N.S.,

Dank voor uw reactie, om te beginnen. Ik was een beetje moe, daarom kom ik nu pas met een reactie.

Ik heb mijn eerste woorden weggehaald en vervangen door de echte reden dat ik dit gedichtje schreef. Ik realiseerde me waar dichten nu eigenlijk om gaat, en dus ook wat ik fout heb gedaan: namelijk soms te concreet zijn. En fake gedichterij produceren, die gewoon niet goed is en waar ik niet tevreden over kan zijn. Maar goed, al doende leert men.

Niets zo irritant als maakwerk, of fake diepe gevoelens pretenderen.
Dus: het is ook een zelfonderzoek.

Ik bedoelde de zinnetjes over “een beetje respect graag, ja?” als volgt: ik zag dat moderne Nederlandse literatuur en poëzie echt en compleet een nicheproduct is geworden. Het leeft niet echt, zeg maar.

Dan zie je een YouTube-kanaal waar een Vlaming zijn best doet om Nederlandstalige gedichten voor te lezen, en dan heeft het 4 likes sinds 2020.
Dan lees je het verhaal via Tzum, dat Heerma van Voss naar een school in Roosendaal gaat, waar de leerlingen met zachte dwang door de docent alsnog in hun kraag gegrepen worden, om de auteur niet helemaal voor een leeg klaslokaal te laten staan.

En ik ontdekte per toeval, omdat ik via via doorklik en zoek, etc., dat de “dichter” Anton Korteweg — ex-directeur van het Literatuurmuseum in Den Haag — die, sorry dat ik het zeg, bepaald geen baanbrekende gedichtjes maakte (maar wel een aardige man was), op zijn Wikipedia-pagina nog steeds in leven is… 14 jaar of meer ná zijn dood.
Nooit bijgewerkt.
Ik was er ook te moe voor, dus het zal nog steeds zo genoteerd zijn.
Hij is alsnog onsterfelijk.

Alweer komt mijn sarcastische kant naar voren. Het zit diep.
Maar ik bedoel het toch oprecht. Mijn conclusie was dus: gedichten en literatuur zijn heden ten dage echt een kleine niche geworden.

En: “iemand moet het doen, ik zit ook liever op een terras in de zon” is natuurlijk puur ironie.
Alhoewel: het kost soms moeite om een gedicht te creëren (alhoewel het bij mij heel vaak in één keer eruit komt), maar dan moet er nog heel lang aan geëdit worden, en veel geestelijke energie in gestoken worden.

Maar soms ben ik redelijk tevreden.
En als de feedback er anders over denkt, is dat ook niet erg — want misschien heeft het publiek wel gelijk.

Ik heb wel gemerkt dat redelijk korte, leuke, eenvoudige gedichten door het grote publiek worden gewaardeerd. Logisch.
Denk aan een gedicht zoals Vriend van Toon Hermans:

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aankomt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
’k heb een vriend.

Het zij zo, en ik kijk daar niet op neer.

Ik vind trouwens de laatste bundel van ex-dichteres des Vaderlands, Ester Naomi Perquin – Ongevraagd Advies – overgewaardeerd.

Er is maar één Nederlandse dichter aan wie ik douze points zou willen geven: J.C. Bloem.
En als runner-up natuurlijk: Simon K.

Maar da’s logisch.

Dank u allebei voor uw reactie.

Meneer K.
Ik ben het met u eens,
maar tegen wie heeft u het?
Over welk gedicht gaat dit?
Of welk commentaar?
Waarvoor heeft u de zon laten hangen?

En zie...ik was je al voor!
Vanaf m'n privéterras...
Trouwens, dichters verdienen pas respect als ze goed kunnen dichten en niet aan nestbevuiling doen door inhoudsloze nonsensicalia uit het ongerijmde te verspreiden...
ik meen me te herinneren dat jij het hier mee eens was, toch?