Zwart is nooit genoeg

Zwart is nooit genoeg.
’t kruipt,
’t sluipt,
’t zuigt zich vast
aan wat nog leeft
en ademt.

Zwart heeft geen naam,
geen god,
geen bloed,
geen klok
die tikt in mensenritme.

’t komt niet
met een schreeuw,
’t komt niet
met een mes —
’t komt
als een kus
die niet stopt
en u stikt.

Zwart is geen kleur.
’t is een keel
zonder stem,
’t is een deur
zonder einde.
’t is een val
zonder val.

En ge valt,
en ge valt,
en ge weet:
hier zit geen bodem,
geen bodem,
geen bodem.

’t lacht niet,
’t huilt niet,
’t kijkt niet.
Maar gij voelt het.
In uw nek,
in uw slaap,
in uw vingers
als ge slaapt
en ge denkt dat ge veilig zijt.

Zwart wacht niet.
’t is er al.
’t was er al.
’t zal er zijn
wanneer alles
wat ooit glansde
vergeten is
in uw eigen
blik.

Want zwart kent u,
beter dan uzelf.
’t kent uw barsten,
uw gaten,
uw neigingen
en zwijgzame zonden.

’t kent uw dromen
en spuwt erin.

Zwart zegt:
kom.
En gij komt.

Zwart

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 73