Netgedichten

netgedicht (nr. 85.694):

Geen Heilige, Geen Demon

Ik was licht.
Ik was vleugels.
Ik was belofte.

Ze noemden me puur,
een wachter,
een fluistering tussen hemel en hartslag.

Tot ik vragen begon te stellen.
Tot ik mijn eigen vuur
niet langer onderdrukte.
Tot ik zag
dat gehoorzaamheid ook een kooi kan zijn.

En ik viel.

Niet zacht,
niet sierlijk,
maar als steen door glas.
Met elke meter die ik daalde
verscheurde ik een verwachting.
En elke veer die ik verloor
werd een mes op mijn rug.

Ze noemen me gevallen.
Maar ik ben gevallen
op mijn voeten.
Gebroken, ja.
Maar met ogen die eindelijk zien.

Mijn vleugels zijn zwart nu.
Verbrand aan het licht waarin ik geloofde.
Ze slepen achter me aan,
soms
— sleuren ze mij mee.

Ik heb de hemel niet verloren.
Ik heb hem doorzien.

En als ik huil,
huilt de lucht met mij mee.
Maar mijn tranen
veranderen stof in bloemen.

Ik ben geen demon.
Ik ben geen heilige.
Ik ben alles daartussenin.

Een gevallen engel.
Met een hart
dat nog steeds
wilt vliegen.