Netgedichten

netgedicht (nr. 85.696):

Kom Binnen

Sta je daar.
Stil.
Met gespreide vleugels,
alsof je elk moment zou kunnen opstijgen.
Alsof het licht zich herinnert
waar je vandaan komt.

Kom.
Kom dichterbij.

Die vleugels...
Je hebt ze niet gekregen,
je hebt ze gemaakt.
Met geduld,
met elke draad van jezelf,
met liefde,
en een zacht soort trots
die je nooit durfde uit te spreken.

Ze zijn van jou.
Ze dragen je.
Ze omhelzen zelfs anderen
voor je het zelf durft.

Maar nu —
nu zijn ze zo koud.

Kom.
Kom binnen.
Je nieuwe omgeving wacht.
Het is geen thuis,
nog niet,
maar je mag het je comfortabel maken.
Laat je maar vallen
in wat zacht is.

En je mag gerust
een paar veren lenen,
zeg je.
Voor haar.

En dus pakt ze ze.
Eerst een paar.
Voor een kussen —
een plek om haar hoofd te laten rusten
op wat jij ooit was.
En dan nog meer.
Voor een deken van dons.
Warmte,
gemaakt van jou.

“Slaap zacht,” fluister ik.
“Goeiemorgen,”
maar ze hoort het niet meer.

Ik gooi haar nog een kus na,
een vluchtige zucht in de lucht.
Ze is al weg.
Met haar kussen.
Met haar laken.
Met wat ik gaf.

En ik blijf achter.
In stilte.
Met vleugels die nu rafelen
bij elke beweging.
Met veren die missen
op de plekken waar ik het koud heb gekregen.
Met geplukte vleugels
die niet meer kunnen spreiden
zonder pijn.

Ze zijn zo koud.
Nog steeds.
En toch —
ze waren ooit warm genoeg
om te delen.