zwarte vleugels

gevallen in de duisternis van het leven.
geen bodem, geen einde, alleen vallen.
de stilte kneep mijn longen dicht,
de schaduw hield mijn hand vast.

opgestaan in een hemel die niet de mijne was.
een plek van licht waar ik niet hoorde.
ik was ontsnapt,
maar met de geur van as in mijn vleugels.

mijn zwarte vleugels — half geplukt, half verbrand,
herinnerden zich nog hoe het voelde
om vrij te zijn.
nu zijn ze enkel zwaar.

met kettingen opgehangen aan herinneringen,
aan woorden die brandden,
aan beloftes die stikten.
de hemel lachte.

"welkom thuis,"
zei het met een mond vol messen.

ik keek haar aan,
de vrouw die leven gaf
maar nooit liefde.

en ik vloekte met hem,
de vader, de god, de stem in mijn hoofd
die me verliet toen ik schreeuwde.

dag mama,
zei ik zacht.
maar het klonk als afscheid.

mama vleugels hemel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 122