voltooide Tijd

Dankjewel Maxim.
Een compliment van jou is altijd fijn.
Deze zeker ;-)

Misschien is deze allerindividueelste expressie wel jouw allerbeste gedicht, Rens!

Bedankt.
Voor het aandachtig lezen.
En je gedetailleerde reactie.
Fijn dat je het waardeert.

Je gedicht raakt iets diep menselijks: de ongrijpbaarheid van het verleden en onze zoektocht naar betekenis daarin. Die beeldspraak van zand dat knarst tussen het heden en verleden, en de “opgravingen” waar kostbaarheden soms verloren zijn gegaan, maakt het tastbaar en kwetsbaar tegelijk. Het is alsof je beschrijft hoe herinneringen soms vervagen of nooit echt zijn geweest zoals we hopen, en hoe voorzichtig we daarmee moeten omgaan — want soms is die kleine, zuivere kans op een onbesmet beeld kostbaarder dan het hele gegraven verleden.

De laatste regels, over het ‘herkauwen’ van die korrels van toen, geven zo mooi het proces weer van telkens weer terugdenken, verwerken en het vinden van zegeningen in het lijden. Echt een gedicht dat uitnodigt tot reflectie en stilte.