Echo van wat had kunnen zijn
Je gaf mij woorden,
maar niks dan dat —
zinnen zonder ruggengraat,
lijm voor iets
wat je nooit wilde dragen.
Je zei: “Ik wil je zien,”
maar de tijd bleef
onaangeroerd.
Ik trok mijn grens
in helder licht -
niet uit woede,
maar omdat ik weet
wat ik waard ben.
Nu stuur je beelden,
Je stuurt geluid.
Je blaft als een hond
omdat je wilt
dat ik bijt.
Is het gemis,
of slechts je trots
die mij nog zoekt?
Maar ik ben geen vlees meer
voor wie alleen maar jaagt.
Ik ben stilte geworden
die jij
niet meer vult.
En jij —
je bent de echo
van wat had kunnen zijn
Geplaatst in de categorie: afscheid
Teleurstelling 3.0 met 4 stemmen 
92
92
Geef je reactie op deze inzending:
Het woord lijkt dan een bezwering van wat zich anders niet laat uitdrukken....
niet anders...dan zo.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik de zeggingskracht doorvoeld heb.
Dank!
alles heb ik gezegd
maar niks was genoeg
al kwam ’t uit m’n tenen
de beloftes
welke ik zou verdragen
ik durfde niet te kijken
hoe de tijd verstreek
in draaiend verlangen
woorden zonken
in brak water
klonken mat
door de afstand
tussen wensen
onze mooie momenten
bewaarde gesprekken
nu word ik boos
omdat ik wil
dat jij ook voelt
is ’t spijt
of toch de haat
die mij ontkent?
ik zoek je adem soms
als de maan bloedt
en ik luidkeels
jank
in de nacht
en jij
jij verdwijnt
in de stilte die overblijft
Deze is ook weer zo... menselijk.
Zo invoelbaar beschreven.
Bedankt!