Netgedichten

netgedicht (nr. 85.852):

Tussen gras en licht

Tussen het graslicht
bloeit wat niemand hoeft te zien
en toch alles zegt

Langs de rand, waar
niemand echt kijkt, ontvouwen zich in
de lente penseelstreken van leven — in naamloze tinten,
als zuchtende adem van de aarde, uitgespreid tussen gras, grind en stilte.

Ze groeien zonder haast,
zonder oordeel, onder de ongeduldige zon,
elke steel een fragiele poging om overeind te blijven in wind
en regen — en toch: wat een vastberaden pracht in hun kantelende silhouetten.

Ik zie in hun vormen iets van
mezelf, hun bladeren als handjes die niets willen
grijpen, alleen voelen — de haartjes op hun stengels vangen het licht
zoals ik gevoelens opvang — te veel soms, te diep — maar nooit zonder verwondering.

Ze geven alles wat ze zijn: kleur, geur,
aanwezigheid, en als ze verwelken, doen ze dat met stille
waardigheid, alsof ze weten dat mooiheid niet leeft door vast te houden,
maar door te geven — en ik adem hen in, en herinner me hoe zacht de wereld kan zijn.