BEGRAVEN IN TERMIJNEN

Simon, ik vermoed dat je het soms te ingewikkeld maakt voor jezelf. Juist de ongepolijste beschrijving, maakt je gedicht bijzonder en raak, wat mij betreft althans.Probeer dat vast te houden. Verlies je niet in ellelange verhalen....Wat je probeert te zeggen, hoeft niet ultrakort of heel lang te zijn. Dat is slechts een vorm...

@R.E.N.S, Maxim, J. Bakx,

Dank jullie allen voor uw opbouwende reacties en ik wilde eigenlijk een heel lang antwoord teruggeven, maar dan zou het net als vorige keer van uitstel naar afstel gaan, en ik ben echt blij en dankbaar voor jullie waarderende woorden.

Ik begrijp ook wat H. Bakx zei: ongepolijst of niet afgewerkt. Ja, ik weet dat dit een ruwe versie is, maar dat heeft ook z’n charme, dan leeft het nog, in tegenstelling tot een té overgeproduceerd en gepolijst gedicht. Er mogen best wat butsen en deuken en kleine onvolkomenheden inzitten. Maar ik zal nog vaak terugkomen naar dit gedicht, om het tóch te polijsten en hopelijk te verbeteren.

Ik moest eigenlijk slikken om mijn eigen gedicht, maar ik ben er wel tevreden mee. Ik zit soms lang te ploeteren op een tekst, alhoewel ze soms ook heel snel komen, en dat is helemaal geweldig. Dus ik heb vandaag veel gedaan, en nu kan ik heel happy eigenlijk naar buiten, prachtig zo 's avonds in de zomer.

Het gedicht gaat dus over melancholie, dat alles vergankelijk is, vooral je eigen leven en belevenissen, die ook, alhoewel her en der digitaal bewaard, zoals foto's van je gebit, van de tandarts die reeds lang met pensioen is, en je tanden ook, door niemand, of ja, niemand nog zullen worden bestudeerd. Maar dat had je natuurlijk begrepen, ook zonder uitleg. Het gaat ook over dat je nooit echt contact kan krijgen met een ander, en ook dat ons hele leven al heel snel vergeten is, maar gek genoeg heel lang in archieven, albums, nota's, her en der bewaard zal worden. Net als dat je onbewust overal ter wereld stukjes van jezelf achterlaat, letterlijk en figuurlijk.

Maar het gaat ook om de vorm. Dit is een lyrische, maximale stijl, zover ik weet.

Tegenwoordig schrijf ik vaak maximale gedichten, terwijl vroeger ik de Nederlandse minimalistische stijl, die heel precies is en eigenlijk een soort perfectionering, aanhing. Oftewel: maximale gedichten schrijven zich sneller, lol.

Of gewoon maximaal minimaal doen, of minimaal maximaal doen, of het maximale uit het minimale halen. Of minimaal het maximale doen. Nu zijn de Max-grappen op.

Ik vind sowieso de titel niet goed. Ik wilde eerst VERGANE FOOTPRINT of FABELACHTIGE FOOTPRINT als titel. Deze titel vind ik wat te serieus, en het is niet correct. Dan had het moeten zijn: BEGRAFENIS IN TERMIJNEN of BEGRAFENIS IN DELEN, of iets dergelijks. (Omdat het ook gaat om stukjes info en DNA en geschiedenis dat gedeeld wordt.)

Ik schrijf trouwens tegenwoordig ook columns op nederlands.nl, en beschouwingen en verhalen op nederlands.nl.

Ik heb de laatste tijd veel literatuur en poëzie bestudeerd, en dan vooral Engelse en Amerikaanse. En veel geleerd. Conclusie één: Nederlandse schrijvers zijn vaak niet van zo'n goed niveau. Ja, misschien Eduard Douwes Dekker, Gerard Reve, zelfs Vestdijk, en inderdaad sommige Nederlandse dichters, zoals bijvoorbeeld Anna Enquist. Ja, dichters hebben we wel.

Dus ik zat het werk van Keats, Thomas Pynchon, Cormac McCarthy en Sylvia Plath te bestuderen. Sylvia Plath, ja, die schrijft in zinnetjes van drie woorden een onderwereld van betekenissen. Ik zag soms wel een vijfdubbele betekenislaag in sommige van haar gedichten, zoals Ariel.

Zit ik in een heftige discussie met een hogere-middenklasse Amerikaanse studente literatuur, die vooral geschokt was door het woord: nigger-eyed, bepaalde veronderstellingen van mij uit te leggen die volgens mij zeker kloppen. Bijvoorbeeld: a grey toe, as big as a King seal slaat volgens mij op de ontstoken teen/voet van haar vader, die een ernstig verwaarloosde diabetische voet had, inclusief de ontsteking, het opzwellen en de amputatie, en zelfs de oorzaak van haar tirannieke en van zichzelf vervulde vader.

Ik mocht ook niet zeggen: daddy issues, maar: trauma based co-dependency. En: who loves the rack and the screwe, is niet alleen dat haar echtgenoot, ook een pedante, bazige man, graag knutselt aan een boekenrek, maar de dubbele, en misschien zelfs driedubbele betekenis is ook: hij houdt van een goede borstpartij en van seks.

Ja, Sylvia was me er eentje. Heel intelligent ook. Heel intelligent, en op deze manier leer ik dus her en der en hap-snap het vak, en dat rijmt.

Dus, dank aan Maxim, en ook aan R.E.N.S. en J. Bakx voor uw woorden. Ik denk dat Maxim de meest geleerde is. lol

Groet,
Simon
++++++++

De onopgepoetste nalatenschap van nabij beschreven. Toch graag gelezen, Simon K.

Dat je dat nog kunt nazeggen, Simon! Weer terug van weggeweest na een bruisend bestaan zonder wereldfaam of footprints in de eeuwigheid,
met achterlating van overal in de warme golfstroom rondslingerende wereldtergende gedachtenflarden,
geheel en al gratuite en voor nop aan het ondermaans gepeupel, hangend aan de boorden van het narrenschip kado gedaan -
die zichtbaar eeuwig gelukkigen, euforisch,
de hemel zij geprezen,
hun godgeklaagde
via dolorosa mogen lengen
in hun aardse meanderende altera vita nova...
da capo al fine!

Ik ben oprecht blij dat je weer eens een gedicht plaatst.
Om te zeggen dat ik je gemist heb,
zou een leugentje om bestwil zijn,
maar wiens bestwil?
Wees vrij om meer stukjes van jezelf
na te laten. Ook hier wat mij betreft.

Yeah, GO!
Supergedicht, Simon