de soldaat lacht in juni
I
geef mij kleur op de wangen
nu ik nog leef
op dit specifieke moment
als ‘n wolk die mijn ogen binnendringt
onzichtbaar in ’t ochtendlicht
dan schenken de buien ‘t wonder
in ’n bereikbare achterafbar
aan de tap van de liefde
waar de spraakzame en introverte mensen in ‘t gespannen effect
soms weer gelukkig genoeg zijn
II
in zijn blauwblauw gestoken
druppelt ‘hoeren koken’
- de profetische truc van Soldaat Davis
‘de opkomende zon’ wacht even
om zijn wereld waar die zacht is te kleuren met nieuwe kleuren, waar
‘niets meer dan geluk voor hem is’
III
‘n soldaat is geen woord
maar ‘n danser van de viool
geboren uit elegantie
‘n snelle revolutie
‘n landgoed waar de cadet
’t instrument beklimt
die de liefde ademt
IV -
bij dageraad worstelt de wind
de voorhoede vecht ‘n verloren strijd
de kou smelt in de cellen van Rhea
de fusie – ‘n gloeiende beweging
de stroom aan doorgekookte hoeren
terwijl ‘n vliegende Sparta met
verlengde flexibele vingers
de grote zwarte vlerk bedwingt
de hemel eraf wordt gerukt
de glorieuze meerkamp gewonnen
met bliksemsnelle ladders
V
de berg weet wat te doen
maar de oorspronkelijke verhalen verdrinken
in ‘t stromen van openheid en hervorming
omdat de uitstorting en de terugkeer beklinken
is elke tel de moeite waard
van zijn bestaan op aard – langzaam én gehaast
VI
in ‘t heiligdom van elke dag
tast de Soldaat naar ‘t spel van ‘t beest
hij vreest ‘t lot – van ’n te snel eind wellicht
maar hij gelooft niet
in zijn tijd, in ‘t verleden
zijn maat is simpelweg te ‘great’
VII
als ’t bod van verlossing de aarde zou bevrijden
(de aard van de kleine blauwe kikker daargelaten)
in ’t vooruitzicht gestelde hulp
als de bewaker van haar grote verwachtingen
tussen afhankelijke hoeveelheden
niet te zien, van aangezicht tot aangezicht
met tot gevolg ‘the neverending story’
VIII
nog steeds onzeker over te maken keuzes
in de duistere stilte zonder Spaanse sleutel
hoort De Soldaat geen fonkelende noten
in de gleuven van -om ’t even wat-
tussen de geluiden van de dood
klinkt alleen de echo van zijn naam
IX
gebonden in ‘t omlijnde beeld
van de zonen van de zon
en ’n onduidbaar panoramisch zicht
zwicht ‘t vóór zonsopgang
‘n weerkaatsing van wat misschien was
X
gerezen in de maan, ‘t verzwegen geschreeuw
‘in som nia’
roepend 'noem mijn oude naam niet meer
ik was de terugkeer, niet de muziek
vergeet me niet, Soldaat, laat me niet in de steek!'
XI
niet langer smachtend naar betekenis
blaast hij ‘t uit in klankhoop
wijl ‘t brein reist
tot voorbij de laatste sterrenschacht
en de menigte raast door
wanneer ‘t rode licht uitgaat
blijft er niets dan stilte over
en gaat hij weg, als
de hoeren worden uitgekookt
op een stille manier
... Bewerking van de compilatie ‘Miles smiles in june’, door Xander (15 juni 2025) ...
Zie ook: https://propublishing.nl/author/r-e-n-s/
Schrijver: R.E.N.S., 17 juni 2025
outlook.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: muziek
Bitches Brew
155
Geef je reactie op deze inzending:
dat dit gedicht over de top was/is..
haha, dat is prima.
Ik schrijf wat ik schrijf.
Maar enige inhoudelijke feedback van deze of gene
of een willekeurige lezer, zou ik wel appreciëren.
Dat mag (graag!) zéér kritisch zijn, op de inhoud.
I
De opkomende zon wacht even
om zijn wereld waar die zacht is te kleuren
in nieuwe tinten waar een wolk hem geluk brengt
ontwakend in sluimerend licht
soldaat als danser van het woord
geboren uit elegantie die liefde ademt
II
Maar in twilight worstelt de wind
zwarte vlekken worden van de hemel gerukt
in de kou smelten cellen van
een gloeiende beweging
III
Duizend parasangen verder
in de hoge en kale bergen
tast de Soldaat naar het spel
van ‘t beest
in ‘t heiligdom van elke dag
overspeelt hij het lot,
voor fortuin die hij vreest
is zijn zielemaat te groot geweest
IV
Als redder van haar grote verwachtingen
van onzichtbaar gezicht tot gezicht
een verhaal zonder einde
roman zonder begin
steeds onzeker over
gemaakte keuzes
hoort De Soldaat in duistere stilte
tussen geluid van de dood
alleen de echo van haar naam
V
Gerezen in het licht der maan
op de d-day van een nieuwe zon
roept zij hem, IN SOM NIA
gebonden in een niet te duiden panoramisch vergezicht
van de zonen van Ra, de zon
VI
In weerkaatsing van iets wat
ooit was roept zij hem
'Nee, noem mijn naam niet meer
ik was de terugkeer,
maar niet de muziek
ne me quitte pas, Soldaat,
vergeet mij niet!'...
VII
Wanhoop en twijfel in zijn gemoed
in zijn ziel vertwijfeling
reist zijn geest nu naar tot einde
het bittere einde van de nacht
voorbij de laatste sterrenschacht
VIII
Wanneer het licht dooft
blijft niets dan de stilte
waar zij langzaam verdwijnt
voorbij illusies die hij dacht
van een tijd die er nimmer was