Noten in de wind het hart klopt in stilte mee muziek ademt ons Euterpe, jij die de lucht vult met klanken en stilte verandert in toon, die hart en ziel opent met noten als zachte regen, verhalen wevend van vreugde, melancholie, troost en vuur. Je toon zweeft over rivieren waar dromen elkaar ontmoeten, waar rust geen grenzen kent, en…

Een warme stem spreekt met blijde galmen over bloeiende tonen. Corry Konings zingt volk sterke wil, aangaande die geliefde bloem. Als fijne geuren verlaten klanken de mond van de zangeres. Reuk der muzen zwerft langs en naar alle mensen, treft begrijpend oor. De tonen brengen opbeuring aan een ieder, die zwaarmoedig is. Simpele…

met ruim sop ‘t heelal bedruipen op snoeiharde golven van Sagan de mega-asteroïde 1997 XF-11 en vastgekitte vulkanische as delven in de stad van de hoge priestersklasse de schaduwomtrek ‘n woestijnbriesje ‘t paradijs verrast de hallo-Hawaï-tolk met tieners vóór negen-negen-negen ’n gloedvolle sleur dóór ‘n stofwolk van niks kwam 2002 brommend…

achter het laatste vraagteken wacht de vermorzelaar met warrige haren in alledaagse kleren pakken zijn verhalen uit woord voor woord als geschenken aan wie het horen wil voor een alles behalve dempende geluidswand van saamhorigheid aan de hand van de godinnen der esthetiek en intoxicatie transformeerde de gracieuze zaal -die ook…

de engelenstem schenkt lauwe woorden in een hemelse warboel tot moes geworden middagtafeltennis’ ondersteund verwonderen uit dikke onderbuiken donderende doorrollende roffels in de volgepropte zon door nooit verzakende draaideuren op krakende banken klankkleuren keuren om geen misser te betreuren terug in de Burcht van Spel & Vreé rechtsvoor…

Alzo...een ode op hyperborea lof gezongen op godin Freya! wringend tussen snarende toetsen en toetsende snaren een hypertonale reis: electrifying geen botsing tussen akoestische stijlen tokkels van speelklok tot pierement nu eens op rode oortjeshakken stuwend transcendent dan weer bezwerend met mateloze sprongen in laarzen van zeven…

theatrale kikkersprongen op pianotoetsen cellotinten fladderklanken ingekapseld verhaspeld taalfragmentatie vrije vingers twee vrouwen verbouwereerd zinnestrelen zangerige tranen in de rivier vloekend door de zeemond opgevangen in de kale kerk ‘dainuojančiomis moterimis’ verlangend tussen pijnbanken een hoogmis van schoonheid als één…

van de grond bekeken de Grote Zaal een gebroken verhaal ondergaan uit één keel van een vogelvrijverklaard volk oer-romantische verdwaald gladgestreken in Bachiaanse viooltaal op naar Pandora onder het dak geplakt van de Burcht der Vrede & Spel langs de gang voor incrowds naar Essaouira’s tovenaar & de dansende flankmannen hadden aandacht…

Met dank aan de Viking die heden bij wijze van vlammend pamflet het Concertgebouw in zijn snelsonnet heeft genoemd en met name 't bestuur die 'band' met die zanger was - god zij geloofd - gelukkig van korte duur... KUNSTVERWANTSCHAP Met Gustav Mahler, joodse componist heeft ons vermaarde KCO een band al meer dan honderd jaar haast…

Luisterend naar Petrichor door Orlowsky en de zijnen niet met een half oor maar mijn rechter muzikale hemisfeer bewoog mijn geestesoog zich langs de hier en daar bekende wegen Zigeuner! Donau Hongarije tokkelend op de cymbalen dan weer snelle regendruppels harlekijn speelt toermalijnen dwarrelloopjes op de lijnen in een wereld…

de goden schiepen de eilanden als hun woning op de hoge grond boven het dorp slaap jij sereen en de tijd staat stil je kent de diepte van de Stille Zuidzee de wind zingt de golven beuken jouw ogen volgen de ruige bergen ze tasten de steile kliffen af op de tweemaster klinkt een smeekbede ne me quitte pas je bent niet alleen, Jacques…

1. Met zijn verzen werd geen hoop gewekt, met huichelende wegen wel dromen verlegd; de tovenaar die waarheid sprak in spreuken die nooit zijn gehoord. 2. In wrevel van de wereld afgewend, de ogen die niemand ooit zag; nieuw licht dat zweeft in de dageraad, gloeiend door het licht van de verre zon, 3. weerkaatsingen van wat ooit…

als ik dood ga mag mijn playlist niet lang zijn er wachten nog zoveel doden in de rij achter mij geen wierook geen ruimte geen tijd voor bidden op het tapijt waar is het stil hummend liedje dat in samenspraak met de ney als een rouwende moeder de tranen teder verklankt mij troostend leidt naar de overkant van de brug…

hij zit hier de hele dag niets te doen en aan jou te denken maar jij jij zult nooit weggaan zij zal niet weggaan als hij hier zit en aan jou denkt maar jij jij zult nooit weggaan zij zal nooit weggaan wat hem niks kan schelen ze hebben haar baby afgepakt maar daar kom je nooit uit zij komt daar nooit meer uit ze hebben zijn…

Herinner jij je verlangen met een dronken lichaam vraag je, terwijl ik aangeschoten verder drink je schiet in de lach naast geleerde filosofen door bizarre lucide illusies die toonladders beklimmen je danst over het landschap van de vroege nacht in deze wereld met muziek van het verlangende hart als reisgenoot van jouw smart je streelt…

I geef mij kleur op de wangen nu ik nog leef op dit specifieke moment als ‘n wolk die mijn ogen binnendringt onzichtbaar in ’t ochtendlicht dan schenken de buien ‘t wonder in ’n bereikbare achterafbar aan de tap van de liefde waar de spraakzame en introverte mensen in ‘t gespannen effect soms weer gelukkig genoeg zijn II in zijn…

Muzikaal hoor je de vogels, gezangen volop in mei. De koningin Elisabethwedstrijd de solsleutels die aangesneden worden weergalmen in de lucht Nicola Meeuwsen neemt een hoge vlucht. Pianostemmers halen alles uit de kast. Grote witte en kleine zwarte drukknoppen die in samenspel een chromatische toonladder vormen, slag, toets en snaar…

Vingers spreken zacht tonen dragen mijn verdriet stilte omhelst mij Er zijn dagen waarop ik de wereld alleen als klank kan verdragen. Vingers spreken dan zonder uitleg. De vleugel opent zich — ademend, nabij. Elke toets wekt een echo van iets lang verzwegens. Een stil gebaar dat zich uitstrekt naar licht. Bastonen dragen mijn verdriet…

met de pootjes in de fijnste sneeuw zoals ’n leeuw in de hitte pitten kan kan er ook gewatertrappeld worden tussen de ijsschotsen van verlangens ’t is zo fijn om alles weg te wuiven met de grote gevoelens te schuilen achter metaforen en als dat niet lukt boos doses metamorfoses te strooien alle fijngesneden plakjes van ’t hart worden…

de fatale Bliksemschichten als Speren wachtend op ’n Rij de slapende Engelen van Týr als zij ontsnapten aan hun Dromen was ’t ‘endalok guðs’ Nabij als zij de schromelijke Liefde verlieten ’t Bloed voelden stromen en waadden in de Rivieren als Aderen door Moeder Aarde haar Huid uit de Bergen als haar Borsten de Daden van ’n luid Verlangen…