Netgedichten over afscheid

51

netgedicht (nr. 2.206):

Fluistergrond

Op Godsakker, daar fluisteren de bomen,
ze spreken zacht over de dood van de man.
Hij verstoorde hun kalme, vaste plan;
wat hij verlangde, stierf in zachte dromen.

Ze wilden hem niet op het weidse land,
of achter de struik bij de oude kerk,
waar mos en onkruid kerven in de zerk,
en schimmen fluisteren met hun nieuwe klant.

Het land kon hij voorlopig nog niet kopen,
en zelfs de roos op het militaire graf
sluimerde stil onder een grote vlag.

Vannacht houdt men de ingang voor hem open.
Het sterven onderzocht zwijgend zijn straf;
hij glimlachte naar zijn zoon, die naast hem lag.