Netgedichten

netgedicht (nr. 86.119):

Odysseus vs. Telemachos; de mannetjes van verre

O, o, Odysseus,
wie stond daar voor jouw neus
na jouw jaren van afwezigheid?
Plotsklaps,
als een rots naar jouw hart,
uit zijn moeders smart geschonken.

Hoeveel sluiers weefde zij,
in gemis verzonken;
hoeveel ontrafelde nachten
bracht zij,
dronken van verlangen,
achter angstige muren
in eenzaamheid door?

Als een ware Goliath schoot jij,
een bedelaar voor zij
die kijken met ogen wijd gesloten,
door de twaalf lussen van bijlen
in een halve poging
met één pijl.

Maar winnen van David,
alias Telemachos,
een grote jongen intussen,
zul jij nooit,
‘jij transformerende vos!’:

hij heeft het octrooi
op de kunst om jou,
gelooid en geëvalueerd,
onder gezang der terugkerende Sirenen,
aan het zeildoek te nagelen
met zijn kaarten van Meowth.