Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.660):

Spleen

Hoe lang geleden sloeg
de hoge boom waar ik van kom

als er een wester joeg
de wind haar takken ving

vol trots haar ruize trom
in rulle branding rots?

Nu is zij gerooid
het woud berooid

haar hout to moes geslagen
om U de lieve lezer te behagen.

En ik? Van tweeen een
papieren kant

gebonden in een boek of voor de krant
heb ik het land en spleen

lig muf te wachten op wat licht en lucht
opdat een erudiet mij naarstig lezend even ziet

om zonder achten om te slaan
asap op het einde aan.

Daarbij:
weet ik op mijn rug te gapen

noch te slapen
ik val op een van bei

maar altijd op een zij.
Het bladzij zo

Amen