Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.716):

Umbra Stultitiae (Schaduw der dwaasheid)

En dan kwam hij,
de moordmachine Achilles.
En Alexander — hoe groot? —
die weende, omdat geen wereld meer
te winnen viel.

Door zijn schuld.

En Xerxes, die de zee vervloekte
omdat hij hem geen rustige oversteek bood.
De Hellespont geselde hij
slag na slag
terwijl de zon in zijn schande wegzonk
en beval de berg Athos
uit de weg te wijken
met schrille kretten.

Door zijn schuld.

Kleurrijke herfstbladeren
— zoveel mensen vielen neer
zonder ooit vrede te vinden
in die spreekwoordelijke verzoenende bries.
In Azië, in Europa, op elk modderig slagveld,
in de omgekeerde schaduw
van hun onrijpe ziel.

Door hun grote schuld.

Misschien wierp iemand van hen,
vlak voor zijn dood,
nog één laatste blik over de zee
om zachte woorden te fluisteren
tot zijn verwelkende moeder
als een gebed, gedragen door de wind.