Netgedichten

netgedicht (nr. 355):

Van de kaart

Soms lopen grenzen niet zichtbaar
Door het landschap van een mens
Maar gaan er onvindbaar
En ongrijpbaar tekeer

Een veelvoud van valse hoeken
Door kromme rechtlijnigheid
Maakt een wirwar in het landjepik
(Grenzen stellen zich aan)

Boze woorden uit de doeken
Maken muffe stof tot praten
Over eenzaamheid, vermoeiend
Als slechts de verteller luistert - en andersom

Zinnen worden ingewikkeld
Parallellen aangekruist
Emoties sterken zich
In afgunst, boosheid, haten

Metaforen verliezen zeggingskracht
Door het vervagen van de ruimte
Wie ziet het mooie landschap,
De schoonheid en de diepte?

Dan waait er een wind van stilte
Over een open veld
Vloeit waardering als vers water
Groeit vertrouwen uit verschroeide grond

In de vochtige aarde
Staan de loze paaltjes
Uit hun functie ontheven
Nog iets schever