Netgedichten

netgedicht (nr. 87.115):

De adem van de herfst

Zie het harde blad
op deze windstille dag
valt uit eigen wil

Bladeren dwarrelen traag
naar de aarde, hun kleuren branden in
mijn blik. Elke stap op het pad draagt een fluistering,
een ritme dat mijn adem volgt en zich mengt met de geur van de aarde.

Wind beweegt tussen kale
takken, zijn aanraking is koel en tegelijk
vertrouwd. Ik voel de ruimte rondom mij trillen, een
zachte echo van mijn eigen gevoelig hart die in kalmte met alles resoneert.

Het licht breekt door wolken
in vlekken, schaduwen spelen op het natte
mos. Ik adem het vergeten van de zomer in, een stilte die
in mijn oren stroomt en zich vult met het murmelen van vallende bladeren.

Ik loop verder, een stap na stap,
de wereld lijkt te vertragen om mij heen. Mijn
ogen vangen elk detail, elke beweging, en ik ben alleen, en
volledig aanwezig in het moment dat zich langzaam ontvouwt om me heen.