De tijd van Allerheiligen

Herfstlicht op de steen
fluistert verloren namen
bladeren vallen


Geluiden van de
wereld die ik diep voel, in het trillen
van takken, in het zachte vallen van licht. Hun echo
beweegt door mijn gedachten, en ik adem mee met wat fluistert.

Stemmen van degenen
die ik mis, zijn overal, in het ritselen
van regen, in het tikken van vensterlicht. Hun vormen
strelen mijn hart, en ik sluit mijn ogen voor hun zachte aanwezigheid.

Mijn handen ontmoeten
bloemen, steen, aarde, en de wereld voelt
groter, dieper, fijner van toon. Verdriet is een zachte stroom
die zich mengt met licht, een beeld dat me leert zien met open zintuigen.

Wanneer onverwacht de
schemering alles omlijst in goud en schaduw,
voel ik stilte intens en rijk, als een levend, ademend weefsel.
Ik vouw mijn ogen en draag hun spoor zacht mee in de stroom van mijn dag.

Biografie van deze schrijver

Herinneren Verlies Verbondenheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 51