Netgedichten over bedankt

netgedicht (nr. 411):

Het ritme van de aarde

Boom wacht op de wind
lucht kleurt in voorbijgaan blauw
de aarde luistert

Hoe geruststellend het
is de adem van de aarde te voelen
stijgen, haar toon onder mijn voeten als belofte
dat alles wat leeft gedragen wordt in een bedding van vertrouwen.

Ochtend ontvouwt zich
zonder haast, het licht beweegt als
een zachte stroom over bladeren en land, terwijl
vogels stilte weven tot klank en het ontwaken zelf een gebed lijkt.

Ik voel haar ritme door
mij heen vloeien, een pulseren dat
verwijst naar oorsprong en eenvoud, waar elke
zucht van wind en elke aanraking met licht mij terugbrengt naar rust.

Al met al is ze een gids,
een bezielde kracht die zonder woorden
spreekt, die mij uitnodigt om te luisteren naar het nu,
en de beweging te volgen zoals zij zich ontvouwt - moeiteloos en waar.