Staten

Staten
Een cyclus van verlichting

Rob Wassenburg

1. Onthechting

Haar getormenteerde ziel
zocht naar nostalgie
in de schroomvallige stilte
die haar omarmen wilde.

Met onverholen weemoed
ontglipte haar een verheven snik,
galmend, uitgesmeerd
in de groene, mistige uiterwaarden.

Over het efemere, verstilde landschap
dreef een welbekende melancholie,
die nimmer verzaakte
haar tranen te doen kringen
in de ruisende rivier.

Uit het ontij van haar gedachtenstroom
ebde een verzengende vraag naar de horizon,
tot ze overspoeld werd
door de leegte van haar bestaan.

Ze had gefaald het vergankelijke vast te leggen,
en hervond, in het onvoltooide,
haar transcendente onthechting.

——

2. Stilleven

De herademing van de dageraad,
sereen in ataraxie met het wijdse water dat zwijgend haar golfjes zuchtte.
De horizon torste de zon, brak de hemel open en maande haar tot gloren.

Een symbiose van verzachting en ontluiken wekte een gloed van bezieling die in expressie ontvlamde.

Ze streek haar wilde haren op het canvas van de vroegte en verdween,
voldaan,
in het stilleven dat zich vastberaden
voor haar ontspon.

——

3. Wederklank

Ze vertrouwde de nacht haar verlangen naar samenvloeiing toe,
ontvankelijk voor verwevenheid.
Haar wederklank beet zich vast,
in de zwoele ruimte en ademde,
snakkend

Verstrengd met een fantasie,
versmolten met haar drift.
Ruw maar teder, in aanwezigheid van weelderige warmte.

Ze zwom in de golven van verlichting en meerde aan bij de oevers van de werkelijkheid.

——

4. Verbleekte tijd

Omfloerst weerklonk haar klateren
in de vergulde glooiing van de weidse flora.

Zilverig sluimerde het maanlicht
op het rimpelloze, fluwelen meer.

De luchten, vliedend in een schrille, onbestemde waas,
overschaduwden de golvende begroeiing.

Met een kristallen bezieling volgde ze haar dwaallicht naar de einder,
tot ze zichzelf ontmoette
in een herinnering van de verbleekte tijd.

In fluïde schemering vergleden de uren,
verzonken in de hemelsblauwe hoop.

Ze aanvaarde haar bleekgouden loutering
en schudde haar zonden van zich af.

Epiloog

In de vergloeiing van tijdeloosheid vond ze haar aanzijn
resonerend met het universum dat haar nietigde,
en relativerend overkoepelde
tot de stilte niet meer schroomde,
haar te omarmen.