ZWART
In een wereld van schaduwen wandel ik,
tussen werkelijkheid en fantasie.
Mijn geest splitst zich als glas,
elke reflectie een ander ik.
Jarenlange manipulatie,
maar het lag aan mij!
Stilte-behandeling, dagen lang,
terwijl ik verdween in mijzelf.
Een wondertje kwam,
vermoeidheid volgde.
De wereld draaide weg,
onder mijn wankele voeten.
Een stem door de lijn,
“Hoe gaat het?”
Mijn tranen werden code,
voor hun geheime taal.
Vanaf die dag,
was de hel geopend.
Witte jassen kwamen als zwermen,
elk woord werd omgekeerd.
“Ziekte,” fluisterde de een,
“That’s just life”, zei de ander.
Mijn verhaal tien keer verteld,
aan oren die niet konden horen.
Hulp kwam te laat,
nieuwe coping werd geboren.
Overal ogen die me in de gaten hielden
en stemmen uit lege kamers.
Mijn wonder werd een levende pop.
Zwermen kwamen dagelijks,
gesprekken die uitputte.
“Autisme, maar daar wil jij niet aan!”
Nieuwe twijfels geplant, paniek gezaaid.
“Rust,” smeekte ik zacht,
maar ze brachten chaos.
“Hulp in huis,” vroeg ik zacht,
“Ontzorging,” was mijn gebed.
Maar ze brachten observatie,
Rapportage van mijn adem.
Koude ogen in plaats van warmte.
En zij…ze kijken vanaf de zijlijn,
oordelend maar niet helpend.
Hun stilte spreekt volumes,
over liefde met voorwaarden.
Switches komen als onweer,
onverwacht en overweldigend.
Ik verlies mezelf in seconden,
keer terug als een vreemde.
De strop werd mijn vriend,
toen het te lang ondraaglijk werd.
Brancards door labyrinten,
naar cellen met nummers.
Elke dokter nieuwe stempels,
Elke stempel nieuwe ketens.
Ritalin, quetiapine, sertraline;
alfabetsoep in mijn bloed.
Rotting in mijn hoofd.
‘Neem het of verdwijn’,
de reinste chantage.
Stiekem stopte ik het gif,
voelde mezelf terugkeren.
Het mocht niet,
ze konden me niet “aan”, ik ging te snel
Ambulance rukte me weg,
van kleine warme handjes
naar een onmenselijk hol.
Deuren als geweerschoten,
geen ontsnappen aan,
ondanks verwoede pogingen.
Vijf dagen thuis,
voordat ze haar wilde nemen.
“Protocol,” zeiden ze,
terwijl ik stierf van binnen.
Geforceerde maskers,
schema’s van anderen.
“Geen keuze,” lachte zij,
met ijzige tanden.
Crisismaatregel voor heimwee,
vastgehouden als een wild dier.
“Interesseert me niet,”
toen ik vroeg om martelstop
Bipolair, borderline, adhd…
diagnoses als pepernoten.
Elektroshock hing boven mijn hoofd.
Ik kon het net op tijd stoppen.
Slapen, eten, stranguleren,
mijn leven in drie woorden.
In December stond ik op de afgrond,
ze duwde me naar de rand.
‘Eigen verantwoordelijkheid’
zei de kille hand.
Zes weken later,
alleen creperend,
kwam uit haar strot
‘Wij zijn er voor je’.
Stop met alle “hulp,”
was mijn laatste keuze.
Maar ik was opgeslokt,
door de zieke ggz.
Mijn hart voelt geen verbinding,
met het wonder dat ik baarde.
Nog steeds gevangen in hun wereld,
spelend hun valse spel.
Brainwashen en nieuwe identiteit;
mevrouw we hebben u genezen!
Van hyper…maar willen leven,
naar passief met een doodswens.
Hun zorg werd mijn vergif,
hun hulp mijn gevangenis.
Rust was alles.
Slaap was medicijn.
Maar zij brachten orkanen,
en noemden dat hulp.
Anhedonie kleurt nu alles grijs,
nachten vol herbelevingen.
Ze zullen boeten!
Wraak is zoet!
Dan komt er licht door kieren,
ogen die echt zien.
Waarheid wordt erkend,
vertrouwen groeit als zaadjes.
Gisteren vielen woorden,
zwaar als vallende sterren.
Bevrijding danst met verdriet.
Vrijmaking wentelt met rouw.
Een tango van eindelijk loslaten.
Zo lang ik nog kan blijven doorgaan,
blijf ik dan toch nog maar even bestaan….
icloud.comGeplaatst in de categorie: psychologie
manipulatie, ziek
5
Geef je reactie op deze inzending: