De schaduw van de bomen

Nu alles bijna voorbij is
de wind elke herinnering overstemt
de zee geleidelijk wint van het land
op de bergen geen bomen groeien.

Nu kinderen hun Exodus in
gammele vissersbootjes bevaren
zij de onderstromen van de zilver
schijnende zee kunnen zien noch horen.

Nu het onheil ons vanuit de verte nadert
het licht geen licht meer wordt
de zwerfstenen onder lagen zand verdwijnen
we de slaap niet uit het duister tillen.

Nu in het donker niemand op iemand wacht
oefeningen in geduld bedolven raken
onder de hemel Atlas’ schouders breken
iemand in de verte Handels’ Largo zingt

welt een stille traan in ons op.

hoop atlas

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 6 stemmen 83