Spiegelend schrijverke
O krinklende winklende waterding
met 't doodstil kabotseken aan
wat zien wij toch geern uwe pimpelmeesvink
al schrijvend op 't waterke gaan!
Hij leeft en hij koert als een duifke zoo snel,
al zie 'k u noch arrem noch been;
doch gij weet uwen weg zoo wel,
al zie 'k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het ons, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende boneke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over 't spiegelend water klaar,
dat nimmer woest, immer ledig zwijgt
en zich niet méér verroert
dan of 't een windje waar,
dat zwijgzaam over 't waterke voert
... Beste hemelruimkijkers, wezensvreemde lezers, penvoerende kabbelbeekschrijvers en zacht ademende fluistervriendinnen,
Ik weet, dit is in eerste instantie bedoeld als reactie bij een niet vacuüm verpakt vers (product) van een onzer vriendinnen,
doch vooruitlopend op censuur
van onze gemeenschappelijke beschermheer (Sinterklaas?
Nee toch? -;) heb ik hier alvast mijn spotprent geplaatst,
voor de volle negentig procent
een plagiaatparodie ...
Geplaatst in de categorie: individu

Geef je reactie op deze inzending: