Stil verdriet

Het ligt al wel op zijn lippen,
Komt er evenwel niet overheen,
’t Blijft vooralsnog nog liggen,
Op ’t puntje van z’n tong.

In het duister van de nacht
Fluistert ’n donkre stem,
Eer niet over z'n lippen kwam,
Wat hij niet had verwacht.

De woorden blijven hangen
In ’t duister van de nacht,
Zijn gevoelens van verlangen,

Naar tijden in 'n ver verleden,
Vol van melancholie,
En herinnerend stil verdriet.

verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 6