Kleine stippen

Sproeten van een vergeten leven
liggen als roest op mijn huid.
Sporen van een tijd
die niemand meer kent.

Ze liggen verspreid,
zoals herinneringen altijd liggen:
te dicht om te negeren,
te ver om te begrijpen.

Ze fluisteren wat ik zelf vergat—
zomers die nooit zacht waren,
handen die nooit bleven,
woorden die vielen als hagel
op een kind dat te stil keek.

Je lacht misschien,
maar het klinkt hol.
Niemand ontsnapt aan wat geweest is—
het kleeft, kleine stipjes licht
op een huid die te veel zag.

Sproeten van een vergeten leven,
maar het leven vergeet jou nooit.
Het duikt op in flitsen, in schaduwen,
in spiegels waar je te snel wegkijkt.

Je draagt ze,
fragiel, moe,
met een stille trots
die bijna breekt.

zelfbeeld reflectie verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 17