Sceptisch

Ze praten, glanzend van zekerheid.
Beloftes als plastic bloemen,
altijd mooi, nooit echt.

“Alles komt goed,”
alsof woorden ooit konden repareren
wat al gebroken is.

Ik grijns, koud,
vanbinnen stil.
Vertrouwen is een dobbelsteen
in handen van iemand die niet kan gooien.

Ze beloven hemel en aarde,
maar hun handen zijn leeg.
Iedere glimlach een oefening in misleiding,
ieder woord een schaduw
van iets dat nooit was.

Ik reik niet.
Waarom geloven
als zelfs de zon ooit besluit te doven?

De leegte applaudisseert zacht.
Ik knik.
Het verandert niets.

Als de stilte komt,
komt ze niet zacht.
Ze hakt, ze scheurt,
laat alleen de waarheid achter.

Uiteindelijk blijf ik alleen.
Terwijl hun woorden roesten
en hun beloften in as vallen.

sceptisch ongeloof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 18